22 maart 2017
Deze week is de knuppelbrug afgerond. De hele winter waren vrijwilligers bezig met schroeven en spijkers om de planken stevig te bevestigen aan de liggers. Ze liepen daarbij grote risico’s op een nat pak en op geplette duimen. Vraag het maar aan Jan Vingerhoets. Zijn duim draagt nog steeds de sporen van een ongelooflijke oplawaai met een onvermurwbare hamer.
Desondanks vormt zich een brede lach op zijn gezicht als hij trots laat zien dat het klaar is. Dat het een echte knuppelbrug is geworden door de speelse vormen van de balken. En dat er een paal staat, midden vóór de toegang aan beide zijden. Goed vastgeschroefd om te voorkomen dat hij er wordt uitgehaald door durfals met een rollator of rolstoel. Want daarvoor staat de paal garant. Hij is van wilgenhout, van onze eigen doorgeschoten knotwilgen. En juist die doorgeschoten knotwilgen hebben ervoor gezorgd dat de knuppelbrug een echte knuppelbrug werd. Grard had het idee. De lange takken zijn deze winter gesnoeid – de wilgen zijn geknot – en vervolgens zorgvuldig door de vrijwilligers geschild. En nu dansen ze in een prachtige golvende lijn langs de hele route van de knuppelbrug. En geven houvast aan alle wandelaars van de toekomst, kinderen, volwassenen en ouderen, behalve… Ja, met pijn in het hart, zegt Jan, moeten we hen vragen af te zien van een tocht over de knuppelbrug. Het is niet anders. Maar ook vanaf de veilige oever valt er genoeg te genieten.